Tatinek

Niebo bezbarwne - smutku morze
Spoglądam w nie, wciąż pamiętając twe oczy
Zagubione ogniki nadzieję dające
Dwie świece płonące pośród ciemności
Samotne myśli, ciszę tnie
Szept nieznany zza muru wspomnień
Dziś znów odwiedzę ich ogród
Gdy w objęcia snu gwiazdy pozwolą mi odejść
Może tam znajdę ciebie
Ukrytą w dzikich róż krzewach
I znów, jak za czasów słońca
Pieśnią bez słów Wszechświat zaśpiewa
Nie chcę wiedzieć, co prawdą jest
A co światem wyblakłych marzeń
Za ścianą przeszłości odnajdę cię
Przywrócisz życie oczu swych blaskiem...

Złamane serce ostatnią łzę roni
Czarna Noc zmęczony dzień goni

Chciałabym wrócić w tamtą dal
W górzyste tereny gdzie coś zostawiłam
W sercu mym pozostał żal
Za przyjaźń którą porzuciłam

Całkiem beztrosko tam się żyło
W barwie radości szlak przemierzałam
Całkiem inaczej serce biło
A teraz całkiem sama zostałam

W bezszelestnym rozbłysku na niebie gwiazd
Wspominam te nasze radosne chwile
Kwieciste uliczki dużych miast
Ja jeszcze tam po części żyję.

Kroczę powoli i wspominam
Moje podwórko ze starą wiśnią
Zabawki, o które dbałam
Spacery po kałużach bosymi stopami
Skakanki, bączki i sanki
Był to mój wielki świat
Z masą tajemnic i pytań
Teraźniejszość czasem dobija
Pogoń za sukcesem, pieniędzmi
Brak czasu na pełen oddech
Nie umiemy przystanąć
Aby posłuchać śpiewu ptaków
Dotknąć kwiatów na łące
Bardziej przyjrzeć się porankowi
I w pełni przeżyć dzień
Żyjemy w pośpiechu
Mijamy ludzi nie wiedząc o nich nic
Można nawet czasem
Przeoczyć nasz życia kres!

Dla mnie magnolia Twój zapach nosi
odkąd odeszłaś...
bo jak przywołać Twą postać
jeśli nie gubiąc twarzy w jej kwiecie?
I w zeschłe płatki róży zaklęte Twe słowa
odkąd odeszłaś...
bo czy coś lepiej mówi o nas
niż ta róża sucha?
Dziś nawet księżyc przybrał Twe imię
odkąd odeszłaś...
bo gdzież Cię szukać
jeśli nie nocą w pajęczynach gwiazd?
A w sercu pustka.
to Twoje miejsce
bo cóż może zastąpić Ciebie?
przecież odeszłaś...

A słowa marzenia rozkołysały
co w starej skrzyni złożone były
zdmuchnęły oddechem kurz
uwalniając wciśnięte w głąb pragnienia.

A słowa były lękiem duszy
w bojaźni życia zamkniętej
by w swej brzmienia łagodności
pozostać przeistoczenia świadkiem.

A słowa sensem istnienia sie stały
nasączając drogę obojetności
by zrodzić w suchej ziemi róże
o unikalnym szczęscia zapachu.

A słowa miłości modlitwą się stały
błagając Pana o ciche westchnienie
a wtedy na zawsze pozostaną
wtulone w siebie dusze...

Zmierzch niesie...
Zapach siana i rosy
Na oścież otwierając
Wspomnień pamiętniki
W deszczowym zgiełku
Odgarniam myśli z czoła
Smutek ukrywam skrzętnie
W uśmiechu...
Znowu słyszę
Anioła...
Wciąż powtarza
Że na mnie nie pora!
A serce tęskni
Żali się i szlocha, że umrze
Nie wiedząc,
Co znaczy kochać!

Gdyby śmierć przytuliła
do białych piersi
Nie wyrywaj mnie z tych objęć
Nie szarp jej
Nie traktuj jak myśliwego który
zastawił wnyki
na bezbronnego zająca

Podłóż tylko poduszkę
z miękkich rąk pod głowę
zmęczoną strasznymi myślami
Nakryj kocem siwych włosów
Zatrzymaj wodospad potu
zimnym okładem z ciepłego policzka
Zostaw wieczną pieczęć ust na czole
żebym mogła zabrać talizman
na drugą stronę
Niech twoje oczy wyświetlą drogowskaz
w moim sercu na tamten świat

A teraz rozłóż wachlarz ramion
Niech zamknie moje powieki...

Każde przesłanie odbija się echem
W ludzkiej podświadomości
Na każdy żart odpowiadamy uśmiechem
Choć to poniżej naszej godności
Ustrój, tradycje, sprytne fortele
Zmuszają nas do życia
W którym prawdy nie ma zbyt wiele
Za to są kłamstwa i fałsz nie do zmycia
Żyjemy w niedoli walcząc ze sobą
Jednak żyć tak musimy
Pozostajemy tą samą osobą
Skorupą, w której się dusimy
Jednak nie każdy żyć tak może
Wielu próbuje żyć w zgodzie z sobą
Czasami ktoś nam w życiu pomoże
Czasami stajemy się lepszą osobą

tańczyłaś wczoraj boso w młodej trawie
w zieleń soczystą zanurzałaś stopy -
mknęły na oślep, by ślady zostawić
rozmarzeń złotych
byłaś motylem w czerwonej sukience
czemu motyle tylko chwilę żyją?
pył kolorowy wiruje – nic więcej
gdy gaśnie miłość
rozkołysana wieczornym śpiewaniem
wiatru ciepłego, śmiałaś się beztrosko
nie przewidziałaś, że zima nastanie
pośrodku wiosny
zbierałaś kwiaty wzruszeń o poranku
kiedy uśmiechem witały cię usta
lecz aksamitu płatków róży zbrakło
poduszka pusta
tańczyłaś wczoraj boso w młodej trawie
zapominając, że nieraz marzenia
są jak obłoki, nic z nich nie zostaje
czas w deszcz je zmienia

Smutno mi Boże,
że dałeś mi zorze nie malowaną kolorem,
lecz smutkiem;
Smutno mi Boże,
że o zachodzie i wschodzie nie mam już siebie
Nie mam już Ciebie;
Smutno mi Boże,
Że nie potrafię odnaleźć
kolorów tęczy,
błękitu Nieba,
I magii już nie ma
I czarów nie ma
Smutno mi Boże...
Lecz Ty nie pozwól, w tym smutku tak trwać,
Daj siłę, bym mogła wstać;
Bym mogła żyć,
jak dawniej się śmiać;
Daj trochę kolorów,
bym palcem na Niebie mogła namalować,
Od nowa siebie.