Władysława Taudul

„Choć zamknięte masz powieki
w naszych sercach zawsze będziesz żyła na wieki.„

Czas tak szybko płynie.
Minuta równa się sekundzie;
wieczność w godzinę się zamienia.

Nie daj nam Panie
Do przodu biec mijając historii koniec i początek.
Nawet każda powieść ma swą treść ,a nie puste karty skrywa.
Każde słowo, każda myśl tworzy dialog i fabułę.
Ma początek, rozwinięcie, zakończenie tak jak i w życiu bywa.

Miłość- ofiarowuje dar, który człowiekiem się nazywa.
Wiosna, lato, jesień, zima, fortuna kołem się toczy- to lata mijają bezlitośnie.
A gdy nadchodzi zmierzch próżno szukać naszej drogi- księga się zamyka.

Nie zapomnijmy więc przystanąć czasem,
zagłębić się w myśli swoje, złapać ciszy tchnienie.
Odwrócić się choć na chwilę, na pięcie i dostrzec wokół siebie ludzkie cienie.

Mówią, że śmierć jest okrutna, zamyka na wieczność oczy;
zabiera ból i nadzieję oddając w zamian chłodną mogiłę i nagie cierpienie.

Gdzie więc jesteś babciu?
Dokąd śmierć Cię powiodła?
Pewnie tylko do nieba do Św. Piotra.

Co nam po tobie zostało, tylko wspomnienia.
Wspomnienia tych chwil, które już nigdy nie powrócą.
Tych radosnych i złych, w których służyłaś nam radą i pomocą.
Tego uśmiechu i żartów beztroskich, na każda okazję;
Twego cierpienia, by dłużej dla nas żyć i troski;
Twych mądrych oczu, w których wszystko dostrzec można było, zrozumienia i cierpliwości gdy nam coś nie wychodziło.
Nauki- by żyć bliżej z Bogiem i kochać Go jak Ciebie,
modlitw na kolanach przy św. obrazku i na darze od Najświętszej Panienki- Różańcu.

Brak nam będzie Twojej miłości, głosu,
dźwięku śmiechu, siły i uporu.

Bądź zawsze przy nas, „módl się za nami”.
Uproś Anioła, by strzegł nas za życia i gdy i nas zmierzch zastanie.

Spoczywaj w pokoju wiecznym
Amen.