Karolina Kita

[*]

ROCZNICOWE*

[*][*][*]

[*]

Pamiętam jak wracałaś do domu, po ośmiu, dziesięciu, dwunastu godzinach pracy Babciu i na spuchniętych nogach, stawałaś do garów bo, przecież Twój wnuk,musi coś zjeść. A najbardziej pierogi, bo tak je przecież lubiłem. No i musiałaś je zrobić, rzecz jasna, bo kiedyś Ci powiedziałem, że: "Twoje ruskie są najlepsze na świecie".

Zapamiętałaś to. Bardzo dobrze.

I tak przez lata. I mimo fizycznego bólu potrafiłaś tam, wśród garów, ścierek i oparów jeszcze się uśmiechać.
I potrafiłaś być piękna. Najpiękniejsza. Jedyna.

A kiedy płakałaś, to tak, by nikt nie widział. I tak, by nikt nie słyszał. I sam już nie wiem, czy to łzy bólu, czy radości były. Bo stojąc obok kosza na śmieci, podtrzymywałaś cały świat.

Ja to widziałem. Widziałem cud!
Kocham Cię...

Umrzeć - tego się nie robi kotu.

Bo co ma począć kot w pustym mieszkaniu.

Wdrapywać się na ściany.

Ocierać między meblami.

Nic niby tu nie zmienione, a jednak pozamieniane.

Niby nie przesunięte, a jednak porozsuwane.

I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach, ale to nie te.

Ręka, co kładzie rybę na talerzyk, także nie ta, co kładła.

Coś się tu nie zaczyna w swojej zwykłej porze.

Coś się tu nie odbywa jak powinno.

Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf się zajrzało.

Przez półki przebiegło.

Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.

Nawet złamało zakaz i rozrzuciło papiery.

Co więcej jest do zrobienia.

Spać i czekać.

Niech no on tylko wróci, niech no się pokaże.

Już on się dowie, że tak z kotem nie można.

Będzie się szło w jego stronę jakby się wcale nie chciało, pomalutku, na bardzo obrażonych łapach.

O żadnych skoków pisków na początek.

Kot odszedł przed Twoją śmiercią.
I do dziś nie wrócił....

(*) Urodzinowe światełko, Karolino (*)

Tęsknie Babciu.